Kot burmilla to wyjątkowa rasa, która łączy w sobie elegancję persa szynszylowego z temperamentem kota burmańskiego. Te średniej wielkości koty wyróżniają się charakterystycznym srebrzystym umaszczeniem i niezwykłymi, zielonymi oczami. Burmilla to kot idealny zarówno dla rodzin z dziećmi, jak i osób mieszkających samotnie, ze względu na zrównoważony charakter i przyjazne usposobienie.
Pochodzenie i historia rasy burmilla
Historia kota burmilla rozpoczęła się w 1981 roku w Wielkiej Brytanii, za sprawą przypadkowego skrzyżowania. Baronessa Miranda von Kirchberg była właścicielką liliowej kotki burmańskiej o imieniu Faberge, która nieoczekiwanie spotkała się z persem szynszylowym – Jemari Sanquist. To nietypowe połączenie dało początek nowej rasie.
Rozwój rasy w Wielkiej Brytanii przebiegał pod czujnym okiem hodowców, którzy dostrzegli potencjał w tym nieplanowanym skrzyżowaniu. Pierwsze mioty charakteryzowały się wyjątkową urodą i zrównoważonym temperamentem, podobnie jak u kota burmskiego, co zachęciło hodowców do dalszej pracy nad rasą. W kolejnych latach prowadzono staranny program hodowlany, mający na celu utrwalenie pożądanych cech.
Uznanie przez organizacje felinologiczne było procesem stopniowym. GCCF (Governing Council of the Cat Fancy) jako pierwsza organizacja uznała burmillę w 1983 roku. Następnie rasa została zaakceptowana przez FIFe w 1994 roku. Obecnie burmilla jest uznawana przez wszystkie główne organizacje felinologiczne na świecie.
Wygląd i charakterystyczne cechy burmilli
Budowa ciała i rozmiary burmilli plasują tę rasę w kategorii kotów średniej wielkości. Dorosłe osobniki ważą zazwyczaj od 3 do 6 kg, przy czym samce są nieco większe od samic. Koty te charakteryzują się umięśnionym, ale eleganckim ciałem o harmonijnych proporcjach, przypominającym nieco kota brytyjskiego krótkowłosego.
Umaszczenie i dopuszczalne kolory stanowią jedną z najbardziej charakterystycznych cech rasy. Podstawowym kolorem jest srebrzysty, z ciemniejszym cieniowaniem. Występują w następujących odmianach:
- czarna
- czekoladowa
- liliowa
- niebieska
- kremowa
- ruda
Kształt głowy i charakterystyczna maska to kolejne wyróżniające cechy burmilli. Głowa ma kształt klina z zaokrąglonymi konturami. Charakterystyczna maska na pyszczku tworzy literę „M”, a nos jest obramowany ciemniejszym kolorem, co przypomina nieco kota egipskiego mau.
Oczy burmilli są jej najbardziej hipnotyzującym elementem. Duże, wyraziste i zawsze w odcieniach zieleni, od jasnego do głębokiego szmaragdowego. Kształt oczu przypomina orientalny, z delikatnym skośnym układem.
Rodzaje sierści występują w dwóch wariantach: krótkiej i półdługiej. Krótkowłose burmille mają jedwabistą, przylegającą do ciała sierść. Długowłose natomiast posiadają delikatnie rozwianą okrywę włosową, która nie wymaga tak intensywnej pielęgnacji jak u persów.
Charakter i usposobienie kota burmilla
Temperament i zachowanie burmilli to połączenie najlepszych cech ich przodków. Koty tej rasy są znane z zrównoważonego charakteru. Łączą w sobie żywiołowość kotów burmańskich z łagodnością persów. Są inteligentne i ciekawskie, ale nie naprzykrzają się nadmiernie swoim opiekunom.
Relacje z człowiekiem są dla burmilli niezwykle ważne. Te towarzyskie koty tworzą silną więź ze swoimi opiekunami. Potrafią wyczuć nastrój właściciela i dostosować do niego swoje zachowanie. Chętnie uczestniczą w codziennych czynnościach domowników, nie będąc przy tym nachalnymi.
Stosunek do dzieci i innych zwierząt jest zazwyczaj bardzo pozytywny. Burmille świetnie odnajdują się w rodzinach z dziećmi, wykazując anielską cierpliwość wobec najmłodszych domowników. Dobrze dogadują się również z innymi kotami i przyjaźnie nastawionymi psami.
Poziom aktywności i potrzeby burmilli są umiarkowane. Te koty zachowują żywiołowość młodego kota przez wiele lat, jednak nie są hiperaktywne. Potrzebują codziennej dawki zabawy i interakcji, ale równie chętnie spędzają czas na odpoczynku w towarzystwie właściciela.
Pielęgnacja i zdrowie burmilli
Wymagania pielęgnacyjne burmilli nie są szczególnie wymagające. Krótkowłose osobniki wystarczy szczotkować raz w tygodniu, natomiast koty półdługowłose potrzebują nieco częstszego czesania, najlepiej 2-3 razy w tygodniu. Regularne szczotkowanie zapobiega tworzeniu się kołtunów i pomaga utrzymać sierść w dobrej kondycji.
Najczęstsze problemy zdrowotne w tej rasie są stosunkowo rzadkie. Burmille cieszą się dobrym zdrowiem, jednak mogą być podatne na niektóre schorzenia dziedziczne, takie jak problemy z nerkami czy choroby dziąseł. Regularne kontrole weterynaryjne pozwalają wcześnie wykryć ewentualne problemy.
Żywienie i dieta powinny być dostosowane do wieku i aktywności kota. Burmille nie mają szczególnych wymagań żywieniowych, jednak należy zapewnić im wysokiej jakości karmę, bogatą w proteiny. Ważne jest też stały dostęp do świeżej wody.
Przewidywana długość życia burmilli wynosi średnio 12-16 lat. Przy odpowiedniej opiece i regularnych kontrolach weterynaryjnych, koty te mogą dożyć nawet 20 lat, ciesząc się dobrym zdrowiem i witalnością.
Cena i dostępność kociąt burmilla
Koszt zakupu kociąt burmilla jest stosunkowo wysoki ze względu na rzadkość rasy. Ceny wahają się zazwyczaj od 3000 do 6000 złotych, w zależności od rodowodu, klasy hodowlanej i regionu. Za koty z najlepszych linii hodowlanych trzeba zapłacić nawet więcej.
Hodowle w Polsce są nieliczne, co wpływa na ograniczoną dostępność kociąt. Profesjonalni hodowcy tej rasy znajdują się głównie w większych miastach. Przed zakupem warto sprawdzić, czy hodowla jest zarejestrowana w organizacji felinologicznej i posiada odpowiednie certyfikaty.
Na co zwrócić uwagę przy zakupie? Kluczowe aspekty to:
- stan zdrowia kociaka i jego rodziców
- warunki w jakich żyją koty w hodowli
- socjalizacja kociąt
- kompletność dokumentacji
- reputacja hodowcy
Dokumenty i rodowód są niezbędne przy zakupie rasowego kota. Każdy kociak powinien posiadać książeczkę zdrowia z wpisanymi szczepieniami, metrykę urodzenia oraz rodowód potwierdzający jego pochodzenie. Warto również podpisać umowę kupna-sprzedaży, która zabezpieczy interesy obu stron.
